دل نوشته های تشنه (۲) (جوانی جوانه ها) جوانی در قالب تن و روح چون جوانه است. اگر چه درحال رشد و قامت گرفتن است، اما گاهی با هر بادی، خمیده می شود ولی نمی شکند. این خود رمز بقا و بالندگی جوانان است. جوان اگر چه با هر هیجانی به تپش می افتد، اما به دلیل جوانی سکته نمی کند. آنانکه سکته می کنند، یا جوان نیستند یا احساس جوانی نمی کنند. دنیای جوانی، سکته ها، لکنت ها و توقف ها را بر نمی تابد و چه بخواهد یا حتی نخواهد، در مسیر می ماند و می رود. ماندن و رفتن در مسیر، خود بخشی از زندگی است و نوعی روئیدن همیشگی. این تداوم حیات، در جوان یک ضرورت […]

فاطمیه‌ای دلگیرتر از گذشته، اما زنده‌تر از همیشه همشهری آنلاین تاریخ : سه شنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۳ – ۱۷:۲۲:۵۳ کد مطلب:۲۸۸۸۵۶ سرویس خبری: اندیشه اهل بیت دکتر حسن بشیر*: امسال ایام فاطمیه دلگیرتر از هر سال آغاز می‌شود. این دلگیری و غم و سوز نه تنها در مصیبت شهادت دُردانه خلقت، ام ابیها و فاطمه زهرای بتول (علیها السلام) ریشه دارد که هر سال دل‌ها را آتشین‌تر می‌کند، بلکه علاوه بر آن، فقدان عالم نستوه، فقیه بصیر و استاد اخلاق حضرت آیت‌الله مهدوی کنی (قدس سره الشریف) این درد و غم را افزون‌تر کرده است. امسال نیز چون سال‌های گذشته وارد مجلس فاطمیه‌ای می‌شویم که پرچمدارش چون سال‌های طولانی آن شیخ اخلاق بود که با همان چهره نورانی و قلب […]

دل نوشته های تشنه (۱) (آغازی همراه با آه) دل نوشته های من تشنه ی آهی از عمق زندگی هستند که مرا به خلسه های نورانی برسانند. آهی که می گویم، جنس آن هر چه باشد مهم نیست. آه ها اصولا با دلها پیوندی محکم و مستحکم دارند. آه ها، همیشه دماسنج دل هستند که می دانند با چه درجه ای از حرارت در حال تپش است. تپش دل، انعکاسی از آه است که به صورت موزون بر لب ها جاری می شود. این توازن آه و تپش نیز حکایتی دیرینه در ادبیات عشق و عاشقی دارد که همچنان ریشه در هنرمندی دلها دارد. هنری که تنها آنانکه دل دارند و دلدار می شناسند، آن را دارند و بخوبی نگهبان […]

مرگ، میهمان «ناخوانده» (برای میلاد، شاعری از جنس شعر) میلاد را دیگر همه می شناسند. نه اینکه قبلا ناشناخته بود، اما اکنون بهتر او را درک می کنند و با اشعار وی انس بیشتری پیدا کرده اند. وی نیز از گذشته قامتی بلندتر پیدا کرده است و روحی سیال تر و شفاف تر. این خاصیت شعر است که اگر با آن زندگی کنی، همه ی زیبائی های آن در وجودت تجلی می یابند. در حقیقت، شاعر، خود «شعر» است، همانگونه که انسان یک «رسانه» است، با همه ی زیبائی های شعری، بی کم و کاست. میلاد عرفانپور از همان طیف شاعرانی است که به «شعر» تبدیل شده است، و بهمین دلیل هر چه می گوید، روح شعری در آن موج […]

امروز این شعر را می خواندم. بنظرم رسید که با دیگران به اشتراک بگذارم. چندین سال در آفریقا بودم و در کنار سیاهان زندگی کردم. در آمریکا و اروپا نیز کم و بیش با آنان در تماس بودم و یا حداقل آنها را می دیدم و از نزدیک با مسائل آنها آشنا می شدم. دنیای آفریقا -بخصوص- دنیای عجیبی است که اگر کسی آنجا نرود نمی تواند آن را درک کند. درک آن دنیا نیازمند تجربه زیستی با آنان است. در افریقای جنوبی هم در زمان آپارتاید و هم در زمان آزاد شدن از رژیم آپارتاید در زمان ماندلا زندگی کرده ام و از نزدیک آنچه که شعر ذیل می گوید لمس کرده ام. نه اینکه سیاهی پوست و غیر قابل […]

(از یادداشت های گذشته)   داستان یک شعر حسن بشیر سفرا معمولا کمتر فرصت این را دارند که به شعر و ادبیات روی آورند، و یا خود به شعر گفتن مشغول شوند. آنهم در زمان درگیر شدن در امور سیاست. چه برسد به اینکه سفیری در لندن آنهم پس از حوادث روز یازدهم سپتامبر، و قتل عام فلسطینیان بدست صهیونیستها بعنوان مبارزه با تروریسم، از یک کشور اسلامی بر علیه آمریکا و اسرائیل شعری بسراید و در این  شعر از طاغوتیان کاخ سفید و جنایتکاران اسرائیلی به بدی و زشتی یاد کند. اما غازی قصیبی، سفیر کشور عربستان سعودی در انگلیس، از نادر سفرائی است که علاوه بر سیاست با شعر و ادبیات نه تنها دوستی دیرینه دارد بلکه خود شاعری توانا و […]

این گریه بر حسین (ع) است که منبع عزت ما است از زیباترین اشعار نزار قبانی شاعر معروف سوریه- درباره حضرت امام حسین (ع) ترجمه: حسن بشیر هنگامیکه مخالف ما از تعجب خسته شد، پرسید آیا حسین (ع) با شیعیان رافضی هم نسب است؟                                                    ذکر حسین (ع) از زبان آنان نمی افتد و در طی زمان شعله آن بر افروخته تر می شود گویی در همه اعصار بر هیچ خونی چون خون حسین در کربلا نگذشته است                                 آیا زمان پایان یافتن گریه فرا نرسیده است؟ در حالیکه حسین (ع) از حیات رفته است، و این گریه دیگر سودی ندارد؟ به وی پاسخ دادم: شما را با حسین (ع) چه نسبتی است؟ ای ارباب محافل لهو و لعب؟ اگر بین […]

صبحانه ای آمیخته با صفای شعر امروز از آن روزهای بیاد ماندنی و زیبائی بود که خداوند بزرگ به من عطا کرد. گاهی انسان در این زندگی پر از دود و دم،‌حتی یک نفس راحت نمی تواند بکشد. اما این لطف اوست که عنایت می کند و ما را زیر بال رحمت خود می گیرد. سپاس فراوان به خداوندی که سپاس او را نتوان گفت. هر چه داریم خود داده است و اوست که تجلی می یابد و ما تنها سایه ای از عدم هستیم که احساس وجود می کنیم. بگذریم. صبح امروز، یکشنبه مبارک ۱۹/۷/۱۳۸۸ با دانشجویان خوب و صمیمی و قدردان خودم (دانشجویان کد ۸۵ دانشکده معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات- دانشگاه امام صادق –ع-)  در محل […]

میلاد، شاعری که می شناسم (نقبی به شعرهای میلاد عرفان پور) حسن بشیر جمعه ۱۷/۷/۱۳۸۸ برخی را فقط با یکبار دیدن می شناسی. برخی را با هزاران بار تنها نام و شکل آنها را به خاطر می سپاری. آنانکه می شناسی، گاهی نیازی به دیدن مداوم آنها نداری، همان اولین دیدار پیوندی را به وجود می آورند که همیشه با تو همراه است و همواره با تو نفس می کشد، همیشه زنده زنده است. «میلاد» از آن دسته افرادی است که فقط با یکبار دیدن وی نوعی از پیوند را تحمیل کرد که در لطافت شعر و پاکی روح و صفای باطن نهفته بود. با کمال صداقت و صمیمیت اولین کتاب شعر خود را به من داد. تازه وارد دانشگاه […]